De bewolking achterna en ... elanden!

Woensdag 22 juli (van de Lofoten naar Leirfjord)
Om de weblog te uploaden met nieuwe verhalen én foto’s heb ik wifi nodig en natuurlijk moet ik de camping weer afstruinen voor wifi-ontvangst. Ik vang 3 streepjes ontvangst op bij het sanitairgebouw verderop. Dan ga ik daar maar zitten met mijn kop thee. Rond 7 uur is de weblog weer aangevuld.

Ik loop gauw terug naar ons huisje, want we moeten de laatste spullen gaan inpakken. Om 9.15 uur willen we op de ferry van Lødingen naar Bognes zitten. Deze overtocht van een uur scheelt ons ongeveer 300 extra kilometers rijden vandaag. De deadline hebben we gezet op 8.30 uur. Dan moeten we echt wegwezen hier. Het is een half uur rijden naar Lødingen. We redden het ruim voor half negen, maar toch is het altijd vervelend om een race tegen de klok te hebben. Gelukkig maar 1 keer op deze vakantie.    
Als we weg rijden zien we iets dat we niet meer voor mogelijk hebben gehouden ... de verlichting van de fietsendrager doet het zomaar opeens weer! Nou ja zeg, .. wat een fijne verrassing!

De ferry is een nieuwe boot en ziet er prachtig uit. Ook van binnen. We zijn zeker niet de enigen en de boot is behoorlijk vol. De bewolking zien we een beetje verdwijnen en het ziet er goed uit op het ‘vaste’ land. Aangekomen in Bognes rijden we in colonne de ferry af. We gaan grotendeels de E6 volgen vandaag, de ‘Noorse snelweg’. In Nederlandse termen zeker niet te vergelijken met de A1, maar veel meer met ‘een provinciaaltje’. De weg is slechts 2 baans en slingert met veel bochten door het adembenemend mooie Noorse landschap.
We gaan van hoog naar laag en andersom. De maximale snelheid is er 80 km per uur, maar veelal ook maar 60.
Er is best veel verkeer op de weg en het vakantieverkeer (campers en caravans) houden de colonne auto’s een beetje op. Inhalen is hier lastig en gevaarlijk. Toch zien we een paar levensgevaarlijke inhaalmanouvres, voornamelijk door de Noren, die maar net goed gaan.
Zelf zien we na een bocht opeens een tegemoetkomende motorrijder op onze weghelft rijden. Hij was aan het inhalen.
We schrikken ons helemaal kapot en ik kan nog net een draai aan het stuur geven om naar rechts uit te wijken.
Wat een eikel die vent. Pfff, de hartkloppingen komen daarna. Blijven opletten dus!
De zon is intussen gaan schijnen en de temperatuurmeter in de auto loopt op. De omgeving is werkelijk prachtig om in te rijden, ook hier! Mooie hoge en ruige bergen (met nog veel sneeuw), veel meren, watervallen, prachtige (en bijzondere) groene dennenbomen en wederom leuke plaatsjes aan het water! We kijken onze ogen weer uit. Wat is Noorwegen toch divers, echt zo’n geweldig land en met zoveel natuurschoon. De Noren mogen er reuze trots op zijn. Ook dit is een gebied wat absoluut nog eens te ‘ontdekken’ valt door ons ...  

De E6 loopt op een gegeven moment een beetje langs de Zweedse grens en uiteraard komen we wederom over de poolcirkel. Hier zelfs een heel gebouw en een winkel met (dure) toeristische troep. Toch wordt er veel verkocht. Lang buiten lopen in deze aparte omgeving kunnen we niet. Het regent een beetje en het is fris op de hoogvlakte! De koffiestop moet maar even wachten. Lunchen doen we vlakbij de plaats Mo I Rana. Daar is het zelfs warm en zitten we in onze t-shirts.
Als ik op mijn telefoon kijk zie ik een sms-bericht. Het is van Rigmor, de eigenaresse van de nieuwe camping, Sjøbakken.
Ze schrijft dat de ferry Nesna-Levang vandaag motorproblemen heeft. Ze doet de suggestie om via de nieuwe (tol)tunnel Toven te rijden. Wat attent van haar! Ik bedank haar en we nemen de suggestie over.
Als we in de buurt van Leirfjord komen zien we dikke donkere grijze wolken. Nee,... toch niet weer een regengebied he! Maar ja dus. De ruitenwissers gaan weer op full speed. Shit shit .. hebben we de hele rit van ruim 450 km vandaag schitterend weer gehad en nu we hier komen ... zien we dit!
Als we de tunnel van bijna 11 km induiken hopen we stilletjes dat het aan de andere kant van het gebergte beter is. Maar helaas, de ruitenwissers kunnen wel weer een normaal tempo draaien, maar ze blijven wel werken! Dat zegt weer genoeg!

We arriveren, via de natte gravelweg, op Sjøbakken camping. De auto ziet er meteen niet uit, laat staan de fietsen achterop de auto. Het lijkt wel alsof we een rally hebben gereden!
Er komt een man op een mini squad aangereden. Het is Ole-Herman, de man van Rigmor.
Hij wijst ons de weg naar ons huisje. Die is super leuk. Mooi gelegen, keurige en complete inrichting en ja ... dan eindelijk ... een eigen badkamertje. “My wife is coming later for the payment, after the rain ... just relax now”, zegt Ole-Herman en weg is hij. Na het eten verschijnt Rigmor, met haar mobiele pinapparaat. Ze gaat alle nieuwe gasten af.

Camping Sjøbakken heeft een eigen vissteiger en Fons gaat even later vissen. Het miezert dus de regenjassen moeten aan. Al snel hebben we een praatje met Nederlanders. Ze staan vlakbij ons met hun camperbusje en komen hier al 10 jaar.

De man heeft gevist met zijn eigen boot en hij heeft vandaag een grote heilbot van zo’n 35 kg gevangen. Hij gaat de vis fileren. Hij vraagt of we ook een paar moten willen hebben want voor zijn gezin is dit veel teveel. “Nou ja, lekker!” zeggen we. We krijgen een behoorlijk groot stuk mee in een plastic zak. Dat is zeker genoeg voor 2 dagen! Super hoor. Het gaat harder regenen. We kappen ermee.
Om elf uur gaan wij niet slapen na de vermoeiende reisdag ... nee, wij gaan elanden spotten! We hoeven er maar een klein stukje voor te rijden. Helaas regent het behoorlijk en dat is jammer. Om toch de elanden te kunnen zien moeten de autoraampjes wel omlaag. Tja, en dan regent het in he. Maar alles is niet voor niets. Om 'in the mood' te komen zien wij als eerste een hinde met haar 2 kleintjes de weg oversteken.
Vervolgens zien wij totaal zien 6 elanden, waarvan een moeder en haar jong. Ze rennen tussen de bomen zodra wij naar ze willen gaan kijken. Van de andere elanden hebben we wel een paar redelijk goede foto’s kunnen nemen. Niet allemaal even scherp natuurlijk. De afstand was (soms te) groot en het was toch al tegen twaalf uur. Om 00.15 uur rijden we stilletjes de camping weer op. We gaan tevreden slapen. Toch elanden gezien. Misschien morgenavond wel weer.

Donderdag 23 juli (fietstocht Leirfjord)
Fons slaapt lekker uit. Het was immers laat vannacht. Zelfs ik heb tot 6 uur geslapen. Ja, het is hier weer wat donkerder ’s nachts, dus ik slaap weer ietsjes langer. Met het weerbericht kunnen we niet zoveel .. gaat het nu wel of niet regenen vandaag? Voor nu ziet het er redelijk uit en de zon probeert tussen de wolken door te komen.
We nemen de gok ... we gaan toch maar een fietstocht maken. We vertrekken vanaf de camping en rijden de elandenroute van gisterenavond. Hadden we toen niet zo’n erg in de hoogteverschillen ... ze zijn er wel degelijk! De weg gaat op en neer en er zitten een paar venijnige hellingen in waarvan de spieren in de kuitjes behoorlijk samentrekken. We rijden de weg 808 helemaal uit tot Leirvika, een voormalige aanlegplek van een ferry.
Komend vanuit onze tussenstop in Bardal gaat de weg eerst behoorlijk omhoog. Dat is even aanpoten.Vervolgens dalen wij over een lang stuk met een hoge snelheid af. Beneden bij het water aangekomen zien we een ´ferry met pensioen´ liggen. Voor 2 jaar geleden is deze de ferry uit de vaart genomen. De boot ligt hier letterlijk weg te roesten. Zonde hoor.
Na zelf weer wat extra brandstof tot ons te hebben genomen rijden wij dezelfde route terug. De brandstof komt dus meteen van pas. De vrij lange en steile afdeling van ‘zojuist’ werd de beklimming van ‘nu’. We komen, met licht trappen in het kleinste verzet, vanzelf weer boven.
Kijkend in de vallei zien we dat de lucht weer eens grijs is geworden. Ach, wat verrassend!

Spontaan zeggen we .. the 50 shades of Norway-grey!  Dat gaat deze vakantie wel op ...

Het 'grijs' voorspelt niet veel goeds. Verderop gaat het, zoals verwacht, een beetje miezeren. De wind is aangetrokken en we hebben ’m tegen, maar de regen zet gelukkig niet echt door. Na een tocht van bijna 65 km te hebben gefietst komen we 'vochtig' terug op de camping. We zijn blij dat we er zijn.
De verse heilbot smaakt even later heerlijk. Lekker met spinazie en een beetje aardappelpuree erbij. Na de afwas gaat Fons nog een tijdje vissen op de steiger. Er staan meerdere mensen. Van de Nederlander (onze heilbot leverancier), die ook aan het vissen is, krijgt Fons veel tips.
Tegen half elf gaan we wederom niet pitten, maar spotten. En we hebben weer succes. Al vrij snel is het raak. Rond elf uur zien we opeens 2 elanden oversteken en in het weiland blijven ze staan kijken naar ons. Fotoshoot!
Bij een meertje verderop zien we een vrouwtjes eland met haar jong, ze staan bij het water. Zou het hetzelfde vrouwtje met jong van gisteren zijn? Ze blijven zeker vijf minuten op die plek staan en moeders houdt ons goed in de gaten. Als we de weg langzaam weer terug rijden zien we nog 7 elanden, een hertje en ook nog een klein vosje. Intussen het is twaalf uur geweest.
De laatste 2 elanden die we zien, staan nagenoeg langs de weg. Als ik uit de auto stap om foto’s te maken rennen ze niet weg. Blijkbaar zijn ze ook best nieuwsgierig. Eén eland loopt wat heen en weer, maar komt steeds weer terug naar het hek. De andere eland eet iets uit het struikgewas en kijkt af en toe op. Hij blijft door eten. Dit is echt fantastisch ... zo dichtbij.
Opeens is er dan toch iets dat ze doen besluiten om weg te gaan. Met hun grote poten stappen ze parmantig weg en verdwijnen in de bosrand.
We geven elkaar ‘high five’ ... de score : 18 elanden in twee avonden! Not bad!
Hééél stilletjes rijden wij om iets over half één de camping op. Lekker slapen nu.
 

Vrijdag 24 juli (regen in Leirfjord)
Deze dag is het kortst in het reisverslag. De dag begint redelijk goed in Leirfjord, maar tegen het middaguur trekt het helemaal dicht en gaat het behoorlijk regenen. We rijden nog een stukje met de auto, maar ook dat is troosteloos. In de namiddag zijn wij alweer snel terug en er zit niets anders op dan om ons terug te trekken in ons leuke huisje. Fons begint aan het boek van Wim Kieft (jaja .. Fons en een boek!) en ik werk nog even wat aan het verslag en de foto’s.
Op een gegeven moment is het heel even droog. We gebruiken dit uitzonderlijke moment om alvast wat tassen in de auto te zetten. Stel dat het morgenochtend nog regent dan zit dat er maar vast in. Morgen laten wij ons weer een stukje afzakken in Noorwegen. Wij hebben dan een overnachting in Inderøy, nabij de wat grotere plaats Steinkjer. Nog zo’n 110 km boven Trondheim.

Zaterdag 25 juli (weg uit de regen)
Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend. In de ochtend miezert het ietsjes, maar de nattigheid valt gelukkig wel mee om het restant aan spullen in te pakken. Om half tien verlaten we Sjøbakken camping.  Al vrij snel begint het weer harder te regenen. We gaan wederom door de tunnel van bijna 11 km. Aan de andere kant is het niet veel beter.
 Gauw weg uit dit gebied!

Maar we moeten lang rijden voor beter weer. Nagenoeg tot aan de volgende camping. We hebben veel buien gehad onderweg. In een klein plaatsje onderweg stoppen we bij een Coop supermarkt voor een brood. Huh .. zien we daar nu die Frans sprekende Zwitserse vader en zijn zoon lopen? Zij waren onze buren op de camping Gullesfjord op de Lofoten. Ja verdomd hoor, dat zijn ze echt. We zien het aan de smoezelige slobberkleren van de oude vader. Nou ja zeg, hoe is dat nu mogelijk!! We zitten bijna 800 km verderop en zijn 3 nachten verder. Wat een toeval, in dit zo grote land. Groeten doen we ze niet, want dat deden ze op de camping ook niet. Het waren maar rare gasten. Een ‘attitude de merde’ zou caberatier Ronald Goedemondt zeggen. Maar wat ontzettend bizar om ze hier nu te zien lopen! Later halen ze ons nog in. Nu gaan wij ze echt nooit meer zien ...

Als we net voor Steinkjer getankt hebben zien we eindelijk de lucht echt opklaren. De zon, nee maar, wat heerlijk. Om half vijf arriveren wij op camping Koa, bij het plaatsje Inderøy.
We checken in, betalen en krijgen de sleutel van huisje 11. Een simpel huisje, maar daar hebben we bewust voor gekozen vanwege de ene nacht. Maar een mooie nette camping met een goed sanitairhuis. De huisjes liggen op terrassen en vanaf het hoogste terras kijken we over het fjord. Vanwege de zeer steile helling moeten we met de auto een aanloop nemen om boven te komen. De eerste keer lukte het vanwege de vele gravel niet, de tweede poging wel. We hoeven maar een paar spullen uit de auto te pakken en even later zitten we heerlijk voor ons huisje in het zonnetje. Met een wijntje en een biertje. Goh, wat maakt het zonnetje weer veel goed. We zitten zeker tot half acht in de zon. Het is heerlijk. Daarna maakt de wind het een beetje fris. Ik ga de keuken maar eens in om een hapje eten te maken. Nou ja ... keuken is een groot woord. Er staat hier alleen een kookplaat. Meer niet. In de rest moet je zelf voorzien.

Op internet lezen we dat Nederland heeft te maken met de heftigste juli-storm ooit. We lezen de vele incidenten die de storm heeft veroorzaakt. Ook is er nog iemand omgekomen door een vallende boom. Een raar idee hoor terwijl wij hier heerlijk relaxed in de zon zitten. Maar niet voor lang waarschijnlijk. Morgen schijnt er een heel flink wolkendek met veel regen over een groot deel van Scandinavië te trekken. Geen fijn vooruitzicht.
Maar goed ... we gaan het wel zien. We zijn immers al wat gewend. Hopelijk valt het mee in onze nieuwe regio, Oppdal. We zijn hier 3 nachten. We keep the spirit.