Weer iets zuidelijker

Zondag 26 juli (van Inderøy naar Oppdal)
We hebben goede matrassen in dit huisje en we hebben dan ook heerlijk geslapen. Fons heeft zelfs zijn luikjes tot 9 uur dicht gehad. We hebben vandaag geen megarit voor de boeg, dus kan het ook. Om half elf vertrekken we en verlaten de mooi gelegen Koa camping. Het is wel wat frisser vandaag. Rond twaalf uur doen we nog een bakkie koffie onderweg ... net voordat het begint te regenen. Waarschijnlijk is dat het begin van het aangekondigde grote regenfront.
Het gebied waar we doorheen rijden is voor het eerst tijdens onze Norway trip niet heel bijzonder, de omgeving van Trondheim kent veel woningbouw en industrie. Maar in de omgeving van Oppdal wordt het wéér mooi. Hoge bergen hier.
Nu dan wel met de toppen in de grijze wolken. Onderweg zien we geen één supermarkt die open is. Het is natuurlijk zondag. Maar aangekomen in Oppdal een verrassing .. hier zijn er zelfs 3 open! Ook zien we een pinmogelijkheid. Dat is mooi, want op camping Magalaupe is het contant afrekenen. We pinnen Noorse kronen en halen een paar boodschappen bij de Coop. Intussen regent het behoorlijk. We rennen terug naar de auto en zien daar tot onze verbazing wederom een bekende auto staan. Het zijn Nederlanders en ze hebben een aparte bagagekoffer op hun trekhaak. Vandaar de auto opvalt. Ook zij zaten in een huisje op de camping op de Lofoten. Nou ja zeg! Intussen meer als 1000 km verderop! Wat een toeval weer.
We rijden over de E6 door tot het dorpje Engan en we zien de borden van de camping al. Om 15.15 uur arriveren wij daar. Bij de receptie is niemand aanwezig. We hebben een praatje met een Nederlander die voorbij komt. Hij zegt dat de receptie vanaf 16.00 uur bemand is. We gaan natuurlijk niet drie kwartier wachten. We plegen wel even een belletje. Binnen vijf minuten komt er al een vrouw aangereden. De eigenaren van deze familiecamping wonen op de berg. Bij Karla, de eigenaresse, rekenen we voor drie nachten af en krijgen de sleutel van huisje nr.9. Nieuw en super leuk! Maar dat had ik op de website al gezien. Het was voor mij geen verrassing. De ruimte echter wel. Het huisje is ruim, heeft zelfs twee slaapkamers (één via een trap te bereiken op de bovenverdieping) en uiteraard een badkamertje. En dan is de prijs, 530 Noorse kronen per nacht, echt niet duur. Dit is toch eigenlijk ook wel meteen het leukste en meest complete huisje van de hele vakantie. De omgeving is ook erg mooi en veelzijdig, dus dit adresje gaan wij zeker onthouden.

Omdat er een paar huisjes buiten het campingterrein liggen, zo dus ook die van ons, hebben we helaas geen wifi-bereik. Maar dat staat netjes op de website vermeld. Als we geïnstalleerd zijn in ons huisje gaan we even later met de mobieltjes en de laptop even naar de receptieruimte. Karla zit hier ook. Het is een leuke ruime ruimte en het is er vooral lekker warm. Er komen diverse nieuwe gasten binnen om af te rekenen. Karla geeft ons in goed Duits (haar moeder is nl. Duitse) nog informatie over de omgeving. We kunnen nog ‘op safari’ om de grote muskus-ossen te zien op de hoogvlakte Dovrefjell, maar goedkoop is dat niet. We willen morgen, dan wordt het de beste dag qua weer, zelf op de hoogvlakte lopen en wellicht zien wij de ossen, stammend uit de oertijd, wel lopen. We gaan terug naar ons huisje. Prima vertoeven hier dus geen probleem. We maken er een gezellige avond van.

Maandag 27 juli (wandelen op de hoogvlakte Dovrefjell)
We kunnen goed merken dat we alweer gezakt zijn in Noorwegen. Het wordt ’s avonds weer wat donkerder. Toch weer vreemd omdat we dat toch ruim twee weken niet hebben gehad. Was het bij het opstaan nog een grijze boel buiten, tijdens het ontbijt zien we dat de lucht openbreekt en de zon probeert terrein te winnen. Doe je best zon!
We maken brood klaar, vullen de drinkflesjes met water en vullen de rugzak. We rijden naar Hjerkinn, een plaatsje ongeveer 35 km van de camping. Dit schijnt (volgens internet) het droogste plekje van Noorwegen te zijn. De rit er naar toe is prachtig. Wat een bergen, ook hier geweldig mooi. Echt een gaaf gebied. We zien dan ook veel Nederlanders rijden.

Dit gaat echt een mooie dag worden, de bergen zijn helder en de zon probeert het echt. Net na het plaatsje Hjerkinn zien we het bord Viewpoint Snøhetta langs de kant van de weg. Dit is de steile weg naar het parkeerterrein. Als we er om 11.30 uur aankomen staan er zo’n 10 auto’s.
De drukte valt dus mee. Als we uitstappen kijken we elkaar meteen aan. Wauw, het waait hard en het is behoorlijk fris. Even snel op de temperatuurmeter kijken. Ja, maar 10 graden en dan de harde wind erbij. Geen wonder. Met moeite krijgen we de jassen aan. Om de poederkoffie in de mokken te krijgen is hilarisch en het waait alle kanten op. Dan maar even in de kofferbak. Na de koffie beginnen we aan de wandeling van 1,5 km naar het viewpoint. Het is langzaam lopen, want je kunt merken dat je al op meer als 1000 meter hoogte zit.

Vieuwpoint Snøhetta is in 2011 gebouwd en is gemaakt van staal, hout en glas. Het paviljoen heeft intussen al diverse (architectonische) prijzen gewonnen en kent vele bezoekers.
Het is een toeristische trekpleister geworden, maar het wijdse uitzicht is ook vooral bedoeld om de muskus-ossen en de rendierpopulaties te observeren op de hoogvlakte van Dovrefjell.

Als we boven komen staat er een grote groep. Het zijn Russen. De gids heeft een mega verrekijker neergezet en speurt de vlaktes af. En ja hoor .. hij heeft een paar muskus-ossen gevonden. De verrekijker gaat op ‘lock’ en iedereen mag even door de kijker kijken. Op een zonnige berghelling, op zo’n 3 kilometer afstand, liggen 5 ossen. Kijkend door de kijker zie je de grote beesten inderdaad liggen.
De afbeelding hiernaast komt van internet. Zo zien ze er dus uit van dichtbij!
Gezien de immense vlakte zijn ze met het blote oog absoluut niet waar te nemen. Dus mooi om ze op deze manier dan toch te kunnen zien. We zitten een half uur in het warme paviljoen waar de houtkachel lekker brandt. Het uitzicht is hier geweldig en je raakt gewoon niet uitgekeken. Buiten moeten de jassen meteen weer dicht.

We lopen eerst naar het hoogste punt om daarna weer iets naar beneden te lopen. Daar pikken wij een wandelroute op. De wandeling voert ons over een mooie berghelling. Hier en daar loopt water naar beneden en sommige stukken zijn tamelijk drassig. Hink, stap, sprong is het af en toe en het lijkt daardoor wel op een trim-parcours. Avontuurlijk is het daardoor wel.
We stappen natuurlijk ook wel een paar keer flink mis en dan is het fijn dat je goede wandelschoenen aan hebt. Met ouwe gympies red je dit niet, die kun je na de wandeling dat wegkieperen. Om vier uur zijn we weer terug op de parkeerplaats. We hebben genoten van de wandeling ‘op hoogte’.

De lucht is intussen grotendeels blauw geworden en de besneeuwde bergen zijn kraakhelder. Een majestueus gezicht. Via een omweg rijden we terug naar de camping en gaan nog even bij de Magaloupet kijken. De nauwe kloof, nabij de camping gelegen en waar het water vanuit de bergen letterlijk doorheen spuit, is mooi om te zien. We moeten wel goed opletten zegt Karla, want vanmorgen zijn er twee ambulances uitgerukt, dus er is wel iets gebeurd. De grote rotsen zijn vaak glad en het koude kolkende water is levensgevaarlijk. Als je daar invalt ben je echt kansloos. Als we bij de kloof staan zien we dat ook. Wat een watermassa en wat een kracht. Het gaat maar door, dag en nacht. Nee, hier wil je echt niet in terecht komen. Bij ons huisje aangekomen kunnen we nog uurtje genieten van de zon. We zetten de stoeltjes in ‘onze achtertuin’. Heerlijk. Deze dag maakt weer veel goed!

Dinsdag 28 juli (watervallen en ... een eland!)
Bij het opstaan ziet het er buiten nog steeds goed uit. Geweldig! De Noorse meteo geeft voor in de middag wat regen op, dus gaan we vroeg op pad. Het wandelen beviel ons goed gisteren en dit is er een gave omgeving voor. We kiezen voor een totaal andere wandeling dan gisteren. Uit een mooi informatief boekje (in het Nederlands) valt ons oog op de wandeling Åmotan, zo’n 30 km. ten westen van Oppdal. In dit ruige berggebied met veel bergkloven komen 3 grote watervallen samen en het wandelpad voert langs deze kletterende watermassa’s. Deze wandeling lijkt ons wel gaaf.
In Oppdal pikken we gelijk even een vers brood op de bij de Coop, dan hebben die maar vast. We rijden richting Sunndalsora en bij het plaatsje Gjøra gaan we de bergen in. We missen een houten bordje waardoor we op de andere berg terecht komen, maar dit is geen straf. Hierdoor zien we twee van de drie hoge watervallen vanaf de ‘overkant’.
Prachtig mooi!
We rijden nog wat verder, doen eerst een bakkie, en dan gaat de weg op een gegeven moment over in gravel. Nee, dit is vast niet de route naar Åmotan.
We hebben vast wat gemist. We rijden weer terug. Weer beneden zien we op een kruising een verzameling verweerde houten bordjes. Ze gaan nagenoeg op in de omgeving. Ja, die hebben we dus niet gezien. Åmotan staat bovenaan en Jenstad Gard is in het hout gekerft. Hier kunnen we de auto parkeren volgens het boekje. De weg is smal en je hoopt dat er geen tegenliggers komen. Iemand zal dan in z’n achteruit naar een parkeerhaventje moeten rijden. Als we boven komen zien we diverse auto’s staan, vooral Nederlanders.
Ook staat er een bordje ‘parking 20 kr.’ Huh, parkeergeld ... hier? En ietsjes verderop zien we een parkeerautomaat staan, zoals wij ze kennen in Nederland. Bizar op deze hoogte en in deze omgeving, maar wel grappig. Minder grappig was het feit dat wij in de portemonnee maar 1 muntstuk van 10 kronen hadden en 2 briefjes van 200 kronen. Het apparaat neemt alleen 5 en 10 kronen munten aan. Tja, wat nu? Zijn we hier helemaal naar toe gereden en nu zouden we niet kunnen parkeren.
De heffing van parkeergeld staat niet in het boekje vermeld en dat zou eigenlijk wel reuze handig zijn. Het gaat niet om het luttele bedrag, maar je moet wel munten hebben. Om de auto neer te zetten zonder kaartje willen we niet.
We rijden ietsjes verder, maar de weg stopt en met een paar huizen is dit Jenstad, een gat in de weg. Als we terug rijden zien we een man harken op zijn dak. Het is een dak met mos en grassen bedekt. Ik loop met de portemonnee naar hem toe, vraagt of hij Engels spreekt. Dat doet hij gelukkig en ik vraag of hij kan wisselen. Dat kan hij wel en komt van de ladder naar beneden. Hij en zijn vrouw wonen in een prachtig huis en ze kijken op één van de hoge watervallen. Een prachtige plek. Ze wonen hier sinds zijn pensioen en zijn vrouw is hier geboren. Hij wijst naar een oud huis nabij hun woning. De aardige man is ook gids en hij wacht op een groep Amerikanen voor een wandeling. Ik neem afscheid en bedank de man voor het wisselen van mijn 200 kronen briefje.
Met een parkeerbriefje achter de ruit kunnen we dan met een goed gevoel aan de wandeling beginnen.
Die is redelijk makkelijk in het begin, want we gaan alleen maar naar beneden. We komen Nederlanders tegen die al terug komen. Puffend en met rode hoofden. Dat hebben wij straks ook, maar nu eerst naar beneden. 
Beneden aangekomen is de waterval prachtig. Wat een water komt er van grote hoogte (ca. 150 meter) naar beneden gekletterd. En het gaat maar door. Door de zon zien we een regenboog in de waterval.
Op een bankje eten we onze bammetjes. Een mooie locatie. We zitten er niet zo heel lang, want je wordt er best nat.

We lopen verder en het pad loopt langs een wat steiler gedeelte. Met touwen en kettingen als hulpmiddel kunnen we hier makkelijker naar beneden. We horen de rivier dichterbij komen en ja hoor ... een hangbrug.
Eén voor één bungelen we boven de snelle rivier, gaaf. Het pad gaat verder en we komen op een kruispunt. We kiezen voor de grootste waterval. Maar het pad gaat redelijk steil omhoog en omdat het nat en slipperig is moet je je goed vasthouden aan de bomen. We verstappen ons een paar keer en zeggen dan tegen elkaar “is dit een plan?, .. we moeten via dit pad ook weer terug”. Nee, dan maar geen tweede waterval. We besluiten om terug te gaan. We nemen nog een ander pad en die blijft laag gelegen. Uiteindelijk lopen we terug en moeten ook wij de klimtocht naar boven beginnen. Gelukkig is onze conditie oké en soepeltjes lopen we naar boven. Inspannend is het wel, maar goed te doen. In een korte wandeling overbrug je toch al gauw zo’n 500 meter.

Intussen is het wel bewolkt geworden, dus de Noorse meteo had gelijk. Via een lokale weg rijden we terug naar Oppdal. Het is een gravelweg en we komen langs prachtige oude boerderijen en woningen. We zien diverse keren schapen die midden op de weg liggen.
Ze staan echt niet voor je op hoor ... je moet echt om ze heen slalommen om er voorbij te komen. Grappig om te zien.
Boven Oppdal is het donker en we hebben een paar spatjes regen op de voorruit. Toch zet de regen niet door doordat we iets zuidelijker gaan richting de camping. Als we hoog op de berg langs boerderijen rijden zie ik in mijn ooghoeken iets in een weiland. “Rij eens terug” vraag ik aan Fons.
Hij rijdt een stukje terug en ja hoor ... een eland! Om vier uur, op klaarlichte dag!! Best bijzonder. Hééél voorzichtig sluipen we uit de auto om foto’s te gaan maken. Je verwacht dat de eland namelijk gelijk de bossen induikt. Maar nee hoor, ... deze eland niet. De grote oren staan overeind en horen elk geluid. De eland kijkt naar ons ... wij kijken naar de eland. Het duurt zo’n 10 á 15 minuten. Af en toe zien we dat de eland even een poot verzet en zijn kop omdraait, maar hij blijft maar staan kijken met die grote flaporen. Wij staan er ook nog steeds. Maar de eland wint. Wij hebben het na een kwartier wel gezien. Er gaat niet veel gebeuren .. haha.
Wij rijden naar de camping en checken bij de receptie even de ‘incoming messages’ op de mobieltjes. De laatste avond op Magaloupe is aangebroken. Morgen gaan we weer verkassen en zakken we een behoorlijk stuk in Noorwegen. Het wordt een lange rijdag, maar rijden is in Noorwegen niet erg ... het is een genot!   

Woensdag 29 juli (op naar het zuiden!)
Wat een geluk hebben we de afgelopen twee dagen gehad. De bergen, die we eerder mooi helder zagen, zitten in dikke grijze wolken verpakt. Het miezert ook iets als we de laatste spullen in de auto zetten. Tijdens het ontbijt ziet Fons opeens een eekhoorntje op ons bordesje. Als we beiden naar buiten kijken, kijkt het eekhoorntje ons aan. Wat een mooi en schattig beestje. Maar zo snel als hij kwam is hij ook weer weg. Er is nog een tweede eekhoorn. Samen vliegen ze door de bomen, ze zijn aan het dollen. Het is leuk om te zien. Op een paar stukjes brood komen ze niet af en al gauw zien we ze niet ook meer. We gaan weer gauw door, want we hebben een rijdag van ruim 500 km voor de boeg.

Om 9.30 uur gooien we de sleutel van ons huisje in de box bij de receptie. Wat een gaaf huisje was dit. Zo horen de huisjes eigenlijk gewoon te zijn. Mooi, compleet, ruim en knus. Het verschilt in heel Scandinavië. Wij hebben best een paar leuke en nette huisjes gehad op deze reis, sommigen waren wat minder. Maar ja, je moet het soms maar nemen zoals het is. Je wilt het ook betaalbaar houden, dus dan moet je af en toe genoegen nemen met ietsjes minder comfort. In de iets meer toeristische gebieden zijn nou éénmaal meer campings te vinden en heb je ook meer keuze. In het noorden is het allemaal wat minder.
Niet alleen het huisje was leuk, maar ook de omgeving is erg mooi rond Oppdal. Hier gaan we zeker nog eens naar toe en dan misschien een weekje verblijven? Er is hier genoeg te doen. We gaan het eens overwegen.

Reden we van de week naar de parkeerplaats van Hjerkinn met mooi zicht op de prachtige sneeuwbergen, vandaag is daar helemaal niets van te zien. Wat ziet alles er somber uit in de regen en laaghangende bewolking. Hopelijk knapt het weer op en rijden we straks in de zon. Maar de weersvooruitzichten op internet geven dat weerbeeld niet echt op. We zagen gisterenavond wolken en regen staan in een groot deel van Noorwegen.
Bij de plaats Otta verruilen we de E6 voor de E16 en rijden via de hoogvlakte Jotunheimen (Nationaal Park). Maar eerst even tanken in Vågå voordat we de bergen in gaan. Je wilt daarboven niet zonder diesel komen te staan. De weg er naar toe is prachtig, ondanks het weer. Maar het wordt gauw minder boven. Als we op een gegeven moment in de dikke mist rijden is het nog maar 6 graden. We doen een bakkie koffie, maar IN de auto. Buiten is het echt te koud om er zomaar even te staan. We hebben natuurlijk liever mooi weer op de hoogvlakte, maar dit heeft toch ook wel iets ... het ruige, het ongrijpbare.
Geen wonder dat hier nog grote sneeuwrestanten liggen. ’s Winters zal het hier echt een woesternij zijn. En de winter ... dat is hier alweer gauw. Dan is deze vlakte een uitgestrekte witte massa. De hoge sneeuwstokken staan langs de weg om de weg te markeren over een maandje of twee/drie.

We passeren aan het einde van de pas ook het plaatsje Beitøstolen. Hier zijn we vorig jaar nog heen gereden toen we op de Nederlandse camping in Vang zaten. Leuk om het skidorp weer te zien. Vorig jaar zaten de terrassen vol weten we ons nog te herinneren. Nu niet. Toch is het hier druk. Tja, er zijn veel toeristen en die willen toch iets te doen hebben. Dan maar even naar Beitøstolen zullen ze gedacht hebben. Het is een redelijk plaatsjes met winkeltjes en eetgelegenheden.

Er komt helaas maar geen einde aan het regenfront. We hebben nou toch al heel wat kilometers gereden en nog steeds regen op de voorruit. Het is niet normaal. Als we ergens op een parkeerplaats even een boterham smeren op de bagage onder de achterklep van de auto barst de regen opeens weer los en moeten we heel snel de auto in om niet doorweekt te worden. Balen, maar we liggen in een deuk vanwege onze snelle actie.  
Zomer 2015 in Noorwegen. Wat een contrast met vorig jaar. We hebben al een paar Noren gesproken die dat ook zeggen. ‘Last year was a beautiful Sommer" zeiden ze! "Yes, we know", zeiden wij dan,"we were there!".

Om 19.00 uur komen we dan eindelijk aan op Lystang camping in de provincie Telemark.
We zijn het behoorlijk zat. Het rijden in de regen was ook tamelijk vermoeiend vandaag.
Maar voor de rest geen rare dingen onderweg gezien en iedereen rijdt zo gedisplineerd hier.
Je wordt nauwelijks ingehaald. Is het 50/60 km bij een dorpje, dan rijdt iedereen ook netjes 50/60. We hebben wel weer de nodige flitspalen gezien, de meeste palen waren actief bij het voorbij rijden.
We ontmoeten de Fries Pabe die hier met zijn Noorse vriendin sinds 2010 de camping runt. Gewoon Nederlands praten dus. We hebben huisje nr.2, pal naast de receptie, dus nu wel goed wifi-bereik.
Het huisje is best aardig, het uitzicht mooi, maar voor de rest zien we al gauw in het sanitairgebouw dat deze camping wat ‘rommelig’ is. Later blijkt dat de vloer van het huisje nogal schuin loopt. Bizar, maar ook wel hilarisch. Het doet ons denken aan een scetch van Raymond Goedemondt (op dit moment onze favoriete cabaretier). We liggen in een deuk van het lachen, het loopt echt heel raar op die vloer. Net alsof je dronken bent.
Het huisje blijkt door de vorige bezoekers niet heel goed te zijn schoongemaakt, dus halen wij gauw nog maar even een schoonmaakdoekje over alles heen. Ik ga maar gelijk een hapje eten maken, anders wordt het zo laat. Even later zitten we aan tafel en genieten van spinazie en zalm. De afwas laten we maar zitten. Het is druk in het mini kleine afwashok en eigenlijk hebben we er ook geen zin meer in. Om half elf gaan we lekker slapen, we zijn moe.    

Donderdag 30 juli (rustig dagje met de kano)
Vandaag even geen auto. Daar hebben we gisteren lang genoeg in gezeten. We waren zelfs een beetje licht in ons hoofd toen we gisterenavond gingen slapen. Het was inderdaad voor Noorse begrippen een lange rijdag (ruim 500 km), maar we moesten nu eenmaal ter overbrugging kilometers maken. Buiten dat, was de regen gedurende de hele rit zeer vermoeiend. Je moet dan extra goed opletten.

Omdat de Noorse meteo tot ongeveer 14.00 uur goed weer opgeeft, moet we onze activiteit maar in deze uren plannen. Vanmiddag komen er buien. Dat wordt geen fietstocht dus. Maar of we daar de nodige energie voor hadden gehad ...? We pakken het anders aan. We gaan met de Canadese kano van de camping op pad. Gratis voor gasten. De zwemvesten (verplicht op het water in Scandinavië) en de peddels halen we op bij de receptie. Om 10 uur zitten we al in de boot. Daar gaan we dan.

We varen langs de rotsige kust van het Heddalsvatnet (meer). We zijn de enigen op het water en wat geeft dat een rust. Heerlijk op deze manier. Na twee uur peddelen doen we op een klein rotsig strandje een bakje koffie. We zien al dat er zich wolken boven de bergen aan het vormen zijn, dus de regenbuien zijn waarschijnlijk in de maak.
We gaan maar eens terug voor de zekerheid. Met het zicht al op de camping hebben we een paar druppels regen, maar de eerste bui trekt net aan ons voorbij. Gelukkig maar. In de bergen zien we het flink regenen.
De zon komt wel wel weer tevoorschijn, maar achter ons zien we alweer een nieuw regenwolk in ‘wording’.
Na 4 uur peddelen gaan we aan land, het is welletjes zo. Ze hebben ook onweer opgegeven en dan wil je zeker niet op het water vertoeven. We zitten half uurtje bij ons huisje in de zon en de nieuwe bui is daar. Even regent het stevig door en we horen een paar klappen onweer.
Dus dan toch!
Ik ga verder aan mijn verslag en Fons gaat zijn Kieft-boek uitlezen. Weer eens z’n eerste boek na lange tijd! Na de bui van een uur komt de zon weer. We kunnen weer naar buiten.
De temperatuur is lekker. Later halen we in het kleine plaatsje Gvarv nog even brood en yoghurt op. We horen de auto na een ritje van maar 30 km denken .... ‘niet meer kilometers vandaag Dankies?’.

En over kilometers gesproken. De kilometerteller staat bijna op 8000 km aan en we moeten nog naar huis. Dus zo rond de 9000 komen wij wel uit. We hebben even gekeken op internet, we waren benieuwd waar je dan zo ongeveer uit komt.
Met 9000 km rijd je in een rechte lijn naar Seattle in Amerika of bijvoorbeeld naar Johannesburg in Zuid-Afrika. Echt ongekend. Wat een rit!