Op naar Finland!

Vrijdag 10 juli(van Ramvik naar Bureå/Skelleftea)
Het ziet er buiten bewolkt uit en de regen zal er ongetwijfeld weer aan komen vrezen wij. Na het ontbijt pakken wij de rest van de spullen nog in. Op het laatst gaat het al een beeje miezeren. Nadat we het huisje van binnen hebben schoon gemaakt, vertrekken we richting receptie. Het regent! Wat een mazzel, net op tijd ingepakt. We rekenen af en we gaan weer eens verderop kijken. De Hoge Kust is werkelijk een prachtig stukje Zweden, maar wat nu door het slechte weer niet helemaal uit de spreekwoordelijke verf gekomen is. Jammer! De fietstocht zal ik zeker onthouden, de wonden op mijn scheenbeen zijn aan het genezen en de blauwe plekken op mijn armen worden steeds bonter qua kleur. Eén plek is nagenoeg zwart. Ach, het trekt wel weer weg. Ik heb er verder niet zo’n last van eigenlijk.  
We pakken de E4 richting Haparanda, dat is de laatste grote plaats voor de Finse grens. Wij rijden vandaag tot aan Bureå/ Skelleftea om te overnachten op camping Bureå, ruim 300 km verderop. Het eerste gedeelte van de rit rijden we in de regen. Maar na de stad Umeå klaart de lucht een beetje op, het wordt wat lichter. Als we rond het middaguur een hapje eten op een parkeerplaats langs de E4 is het droog, maar wel fris. Ik kan gelukkig bij mijn kledingtas en pak er een lange broek uit.

Rond 16.00 uur komen we aan op de camping. Het is niet bepaald een 4 sterren camping, maar het huisje voldoet prima. Ach, het is maar voor 1 nacht. Op deze camping zien we veel Noren staan. Heel frappant, want zo’n gezellige camping is het qua ligging nou ook weer niet.
We trekken er later nog even op uit voor een vispoging, maar die slaagt niet echt. Het is toch lastig om een goede stek (steiger) te vinden. Bij terugkomst drinken we een biertje en een wijntje, maar al gauw moet de DEET er aan te pas komen. Het stikt hier van de muggen. Dat scheelt iets, maar irritant blijven ze wel. Eten hebben we maar binnen gedaan. Om 11 uur gingen we slapen. Het was nog hartstikke licht. Raar hoor. Met een rolgordijn en gordijnen erover heen krijgen we het een beetje donker, maar ach ... slapen doen we toch wel. Reizen is altijd vermoeiend!

Zaterdag 11 juli (van Bureå/Skelleftea naar Äkäslompolo, Finland)
Als ik op sta is het nagenoeg onbewolkt en zie ik al gauw de zon. Frisjes is het wel, maar het zonnetje schijnt (eindelijk) en dat maakt veel goed. Ik typ mijn verslag nu eens buiten. Het duurt alleen niet heel lang, want er komt weer een grote lap bewolking aanzetten en die schuift voor de zon. Weg lekkere zonnestralen!
Om half acht roep ik Fons. Na het gebruikelijke ochtendritueel rijden we om 9 uur de camping af. Op naar Finland, het land van water én ... muggen. We zien een paar keer de zee en meren onderweg, maar grotendeels gaat de rit door bossen en nog eens bossen. We passeren een paar grotere plaatsen, Pitea en Lulea. Ook hier, net zoals in andere plaatsen waar we al geweest zijn, zien we veel asiel-zoekers lopen. We zeiden al tegen elkaar ... sommigen worden naar Nederland, Duitsland of Frankrijk gezonden, maar ergens wordt er toch ook bepaald dat er vluchtelingen naar het hoge noorden in Zweden gaan. Over zo’n kleine 3 maanden ligt hier voor zeker een half jaar weer een dik pak sneeuw, behoorlijk koude temperaturen en maar een paar uur daglicht. Wat moet dat dan een forse overgang zijn voor mensen uit een warm Somalië of bijvoorbeeld Eritrea.
Op een parkeerplaats testen we bij toeval even de verlichting van de fietsendrager. Maar goed ook, want die doet het dus mooi niet! We doen verschillende pogingen, maar nee hoor, we krijgen de verlichting niet aan de praat. Balen! Gelukkig kunnen we, door een klein beetje bagage uit de Punto te halen, bij het zekeringskastje. En ja, de zekering is doorgebrand. Bij een groot pompstation verderop kopen we 3 nieuwe zekeringen. Bij het plaatsen van de nieuwe zekering brandt deze ook meteen door. Er is dus meer aan de hand. Bij het bekijken van de aansluiting met een zaklamp ziet Fons dat er veel vocht in de stekker zit. Tsja, dat is niet verwonderlijk. De afgelopen week was het vrij vochtig zullen we maar zeggen. Er zit niets anders op dan toch maar door te rijden. Hier kunnen we nu niets mee. Bij de plaats Överkalix (rare naam) splitst de snelweg zich. Je hebt de keuze uit de E4 naar Haparanda en de E9 naar Kiruna (hier wordt iedere winter het ijshotel gebouwd). We moeten maar een klein stukje van de E9 te rijden. De TomTom leidt ons later via een provinciale weg naar Finland. Waarschijnlijk kent hij de nieuwe en snellere weg niet. Nou ja, maakt ook niet uit, we hebben de tijd. Misschien zien we nu wel rendieren.

En natuurlijk gaan wij over de poolcirkelgrens. We stoppen even later bij het bord ‘Polcirkeln’. Er is ook een Zweeds gezin en we hebben even een praatje met ze. Ze komen uit Hörnosand. Daar zijn wij geweest. De vrouw maakt even een foto van ons bij het bord.
De wegen zijn in het hoge noorden best redelijk goed te berijden. Wel wat hobbelig zo hier en daar. We merken wel dat hoe noordelijker wij rijden het steeds stiller wordt op de weg. Op de provinciale wegen rijden we nagenoeg alleen. Lange stukken weg (doet een beetje denken aan Canada) en oneindig veel bos om ons heen. Dan bekruipt het zogeheten 'Remy' oftewel het 'alleen op de wereld gevoel'  je best wel. Een uurtje later komen we bij de grens. Alleen maar een blauw bord Suomi/Finland en een camera boven de weg. Er is geen controlepost verder. Een vrije doorgang dus. Yahoo, we zijn in Finland!
Grappig hoor. Bak je van het Deens en Zweeds al helemaal niets, hier nog minder. Wat een raar taaltje is dat Fins toch. Ook hebben ze hele bijzondere, en niet uit te spreken, plaatsnamen.
Even later rijden we op de provincialweg naar Äkäslompolo, ook zo’n lekkere naam, en opeens komt er wat uit de berm zetten. Ik zie het in mijn ooghoeken. Het is een jong rendier dat plotseling oversteekt. We schrikken ons rot. Ik pak snel mijn camera, maar te laat natuurlijk. We moeten ook nog eens flink in de remmen, want het jonge beest loopt richting de auto. Ik heb wel een foto, maar alleen van zijn achterwerk. Het ging allemaal zo snel. Maar goed, het is dus opletten hier!
Nu dan een klein rendier, maar misschien straks wel grotere exemplaren?

En ja hoor. Op een lange glooiende weg, zo'n 10 km voor onze nieuwe overnachtingsplaats, dacht Fons in eerste instantie twee fietsers op de weg te zien, maar nee hoor. Het zijn twee mannelijke rendieren, met beiden een groot gewei. Ze hobbelen wat over het asfalt.
Wij zetten de auto in de berm. Andere auto’s passeren ons, en ook de rendieren. Toch is het oppassen geblazen, want je wordt gewaarschuwd dat rendieren de neiging hebben om opeens van richting te veranderen. Niet fijn als jij daar met de auto rijdt. We volgen de beide ‘heren’ totdat ze een bospad in gaan. De weg is weer vrij. Geweldig mooi dat we dit gezien hebben.

Kort na dit schouwspel komen we aan bij het 7 Fells hostel. Inderdaad een hostel, maar wij hebben een appartement in een klein houten gebouw met eigen kookgelegenheid, douche en wc. We checken in en betalen meteen. Het appartement is super, helemaal van blank hout en uiteraard voorzien van Ikea interieur! En dat voor maar 45 eurootjes. Als we naar ons appartementengebouw lopen kijk ik naar onze auto. Ik mis wat. Ik zie de witte nummerplaat op de fietsendrager niet meer, die zijn we dus ergens verloren onderweg. Nou ja, ook dat nog! Het zit ons niet bepaald mee zeg. De fietsendrager rolt van ellende uit elkaar zo lijkt het .. haha. Bij het uitpakken van een paar spullen uit de auto horen en zien we ze al ... muggen! Ze zijn er meteen. Wat een vervelende klerebeesten zijn het toch. De dame bij de receptie zei dat het vorig jaar helemaal verschrikkelijk was met de muskietos, in de zomer hadden ze toen een langere periode van zo’n 30 graden. Ja, dan zijn de omstandigheden prima voor de muggenlarven. We zijn blij dat het nu wat koeler is!!! We komen er trouwens ook achter dat het hier in Finland een uurtje later is. Dat wisten we niet. Dus we hebben maar een korte avond!

Bij de dame van de receptie vragen we of ze misschien een stuk wit karton en een zwarte marker voor ons heeft. Om tijdelijk een nummerbord te maken. We moeten toch wat. Kan ik op vakantie toch nog crea Bea zijn. Ik knip uit een pizzadoos de rode en groene reklameopdruk weg en creeër in no time een nieuw uniek ‘handmade’ nummerbord. Met een rol plakband (altijd bij me) maak ik ‘m een beetje ‘waterproof’. Terwijl ik het nummerbord maak, doet Fons een poging om met een föhn het stekkerblok bij de trekhaak droog te blazen. De föhn-blowjob (hihi) was helaas niet voldoende, ... ook een nieuwe geplaatste zekering brandde wederom door. Waarschijnlijk zit er nog steeds veel vocht in de stekker.
Fons roept mij opeens en zegt de camera mee te nemen. Er loopt een rendier tussen de huisjes! Nou ja zeg. Ik trotseer de vele muggen (super irritant!) en volg het rendier met mijn camera.Het is nog een jong mannetje zo te zien. Prachtig!
Tegen elf uur gaan wij slapen en dat is raar. Het is nog zo licht in de kamer. Ook met het rolgordijn en de gordijnen over elkaar. Maar als de luikjes van onze ogen al vrij snel dichtgaan hebben wij van al dat licht totaal geen last meer.

Zondag 12 juli (van Äkäslompolo naar het schiereiland Senja, Noorwegen)
Geslapen heb ik wel. Een paar uurtjes maar, ... ik was om 3 uur klaar wakker (4 uur Finse tijd). Een rare gewaarwording hoor ... dat continue licht. Ik kijk nog naar buiten of ik misschien rendieren zie, ... het is gewoon super licht buiten, maar nee. Het rendier van gisterenavond bij de huisjes was blijkbaar een lucky.
Om 10 uur Finse tijd (dus voor ons 9 uur) verlaten we het hostel waar we een prima en luxe verblijf hebben gehad. Ik heb de strook karton van de pizzadoos precies goed op maat geknipt en de ‘homemade’ kentekenplaat past precies tussen de klemmetjes. De plaat is nauwelijks van echt te onderscheiden. De verlichting werkt helaas nog steeds niet. Er zit toch nog steeds veel vocht in de stekker. Echt balen. Dan maar weer zonder verlichting rijden vandaag.
We gaan op de camping wel kijken wat te doen.
We hopen onderweg natuurlijk weer rendieren te zien. Op de rit van zo’n 450 km moet dat wel lukken denken we. Het is zondagochtend en het is rustig op de weg. We rijden de lange weg van zo’n 240 km van Muonio naar Kilpisjärvi (grensover-gang naar Noorwegen) en zien vele bossen en meren. Toch is de rit door het legendarische Lapland absoluut niet eentonig of saai. Mooie vergezichten soms. De paar bergen die we zien zijn complete wintersportoorden. Het zal hier ’s winters ongetwijfeld prachtig zijn.

Halverwege de rit zien we twee souvenirswinkels langs de weg. We gaan er even kijken.
Veel prullaria, prachtige Scandinavische kledingstukken en veel opgezette dieren. Alles te koop in euro’s. Dat wisten we eigenlijk tot gisteren niet, we gingen uit van de Finse kroon ofzo. Maar het hostel moesten we ook in Euro's betalen. De winkels zijn een leuke onderbreking.
We move on!

Zo’n 50 km voor de grens zien we eindelijk drie rendieren. Twee jonkies en een mannetje.
Wij hadden gedacht grote groepen rendieren te gaan zien vandaag, zeker gezien de lange rit die we maken, maar deze drie liepen gewoon solitair langs de weg. De score is dus magertjes qua rendieren. Maar we hebben ze in ieder geval wel gezien!

Na een paar koffie- en plasstops en een lekkere lunch naderen we uiteindelijk de Noorse grens. Het landschap had intussen al een flinke verandering ondergaan. Het redelijk vlakke steppegebied (zeker het laatste stuk in Finland) heeft plaats gemaakt voor de oprukkende Noorse bergen met sneeuwtoppen. Prachtig om te zien!
Bij de grensovergang ook alleen borden en verder geen controle. We kunnen zo doorrijden.

Eindelijk zijn we weer in Noorwegen, ons ultiem vakantieland en hoofddoel van deze reis.Vanaf de grens rijden we ons eerste dal in, het is werkelijk weer genieten van dit spectaculaire landschap. En wat gaan wij nog meer voor moois zien, we kunnen niet wachten. In de verte zien we al meer besneeuwde bergen opdoemen. Werkelijk prachtig. Op de weg is het richting Narvik een behoorlijk stuk drukker en er staan veel flitscamera’s langs de weg. Die we trouwens ook behoorlijk veel hebben gezien de afgelopen week. Zowel in Zweden als in Finland. De flitscamera’s worden aangegeven op borden als je vaart moet verminderen en ook onze TomTom geeft in de meeste gevallen een seintje.

Zo rond 19.00 uur checken we in op Senja camping. We worden hartelijk welkom geheten door eigenaar Harry en zijn vrouw. We hebben huisje G en deze is super leuk. Mooi licht van binnen, best wel ruim en redelijk modern. We treffen het wel eens anders aan. We zijn er blij mee. We pakken onze spullen uit en richten ons tijdelijk huisje in. Na een welverdiend biertje en wijntje, een belletje naar moeders en een paar Whatsapp-berichten, duik ik de keuken in om een maaltijd te maken. We hebben best trek.

Als we zo tegen elf uur onze tanden gaan poetsen hangt de zon nog vrolijk boven bergen. Hoe idioot is dit, totaal niet donker en dat gaat het de hele nacht niet worden ook. Moe zijn we absoluut, maar het voelt niet alsof je moet gaan slapen. Echt bizar!

Intussen hebben we al ruim 3500 km gereden ...